«Στο παγκόσμιο σύστημα εξουσίας τα κέρδη ιδιωτικοποιούνται και οι ζημιές κοινωνικοποιούνται»
Εδουάρδο Γαλεάνο Συγγραφέας
Το Δεκέμβριο του 2001 στο Μπουένος Άιρες, μεγάλες λαϊκές μάζες κατευθύνονται προς την ιστορική πλατεία «Πλάσα δε Μάγιο». Η Αργεντινή μία από τις πλουσιότερες οικονομίες στο παρελθόν, έχει χρεοκοπήσει. Η κυβέρνηση έχει παραιτηθεί και ο Πρόεδρος της Αργεντινής Φερνάντο Δε Λα Ρούα διαφεύγει από το Προεδρικό Μέγαρο με ελικόπτερο μέσα στη θύελλα του οργισμένου λαού που συγκρουόταν με την αστυνομία, έσπαγε τράπεζες, λεηλατούσε σούπερ μάρκετ και φώναζε μαζικά «Να φύγουν όλοι!». Η κοινωνική έκρηξη του 2001, ήταν το τέλος ενός νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου διάρκειας 10 ετών και άφησε πίσω της 35 νεκρούς (δολοφονημένους από την αστυνομία και τους ιδιωτικούς φρουρούς των τραπεζών), 30.000 παράπλευρες απώλειες (ανθρώπους που αυτοκτόνησαν, η υπέστησαν καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια), και περίπου 20.000.000 ανθρώπους (πάνω από το μισό του πληθυσμού) βουτηγμένους στην φτώχεια και τη μιζέρια.
Σχεδόν 10 χρόνια μετά, ο Γιώργος Αυγερόπουλος, που είχε εργαστεί στην Αργεντινή το 2001-2002 κατά την περίοδο της κρίσης, επιστρέφει για μια νέα αυτοψία στην οικονομία, την πολιτική και την κοινωνική κατάσταση της χώρας.
Άλλο πράγμα η κρίση της Αργεντινής και άλλο της Ελλάδας και θα αδικούσαμε το ντοκιμαντέρ (αλλά και την πραγματικότητα), αν αναζητούσαμε με σχηματικό τρόπο ομοιότητες και αναλογίες.
Όμως αρκετές αναφορές στην Ελλάδα κάνει ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής, ο Ντομίνγο Καβάλο, που εφάρμοσε το μοντέλο που οδήγησε στη χρεοκοπία της χώρας.
Άλλοι μιλούν για τις «ξέφρενες ιδιωτικοποιήσεις» της κυβέρνησής του, όμως ο ίδιος θεωρεί ότι έφερε τον εκσυγχρονισμό στην Αργεντινή. Δηλώνει επίσης ότι το ΔΝΤ, που «βοήθησε αρκετές χώρες και τώρα βοηθά την Ελλάδα μαζί με την Ευρώπη», απλώς αδίκησε την Αργεντινή, εφαρμόζοντας επιλεκτικά τη θεωρία «της ηθικής του κινδύνου».
Στην εκπομπή μιλάει και ο διάσημος Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γαλεάνο, που υποστηρίζει ότι το ΔΝΤ κάθε άλλο παρά «Διεθνές» είναι, αφού ουσιαστικά διοικείται από πέντε χώρες που παίρνουν τις αποφάσεις. Ευγένεια και εσωτερική δύναμη ακτινοβολεί το πρόσωπο του 70χρονου Γαλεάνο, μια όμορφη μορφή που δεν ξεχνιέται εύκολα, ενώ το πρόσωπο του 64χρονου Καβάλο (ενός «από τους πιο μισητούς ανθρώπους στην Αργεντινή σήμερα») μάλλον εκπέμπει φιλαυτία και νωθρότητα.
Ο Γ. Αυγερόπουλος ξαναβρίσκει, ύστερα από 10 χρόνια, έναν χαρτοσυλλέκτη, τον Μαρσέλο. Την ίδια δουλειά έκανε και τότε, την ίδια και τώρα, όμως σήμερα δεν τρώει μόνο μία φορά την ημέρα όπως τότε. Οι χωματόδρομοι της φτωχογειτονιάς του έχουν ασφαλτοστρωθεί, ο δήμος έχει τοποθετήσει κάδους σκουπιδιών, ενώ το φτωχικό σπίτι του Μαρσέλο είναι καθαρό και νοικοκυρεμένο, με ψυγείο, έγχρωμη τηλεόραση («την πήραμε για το Μουντιάλ») και dvd player.
Απελευθερωμένοι από τον εφιάλτη των δανείων, οι κάτοικοι του Μπουένος Αϊρες μιλούν σήμερα για την ξανακερδισμένη τους αξιοπρέπεια και όχι μόνο για την υλική βελτίωση της ζωής τους. Ιδιαίτερη έμφαση δίνει το ντοκιμαντέρ στο «τρουέκε», ένα σύστημα ανταλλαγής αγαθών και υπηρεσιών που εφαρμόστηκε όταν η αγορά είχε στεγνώσει, το κράτος είχε παραλύσει και ο λαός πεινούσε. Με λίγα χρόνια, οι πολίτες πήραν την υπόθεση της επιβίωσής τους στα χέρια τους οργανώνοντας ένα πανεθνικό δίκτυο αλληλοβοήθειας στο οποίο συμμετείχαν δέκα εκατομμύρια άνθρωποι! Το «τρουέκε» συκοφαντήθηκε λυσσαλέα και καταπολεμήθηκε μεθοδικά, με αποτέλεσμα σήμερα να υπολειτουργεί, όμως εκείνοι που το έζησαν από πρώτο χέρι θυμούνται με νοσταλγία το ανταλλακτικό παζάρι, τα τραγούδια, τον χορό και, πάνω από όλα, εκείνη τη μοναδική αίσθηση ελευθερίας.
(Ανάρτηση από Siglitiki)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου