Του Σωκράτη Tσιχλια
Είναι κοινό μυστικό ότι η κρίση στην Ευρωζώνη
κορυφώνεται. Τα δικά μας χάλια μοιάζουν πταίσματα μπροστά στο πρόβλημα των δύο
θωρηκτών, Ισπανίας και Ιταλίας. Και στις δύο μεγάλες αυτές οικονομίες, η κρίση
δανεισμού κλιμακώνεται και ο κίνδυνος να μεταδοθεί από στιγμή σε στιγμή στην
Ευρωζώνη είναι μεγάλος.
Όταν λοιπόν η επικεφαλής του Διεθνούς
Νομισματικού Ταμείου Κριστίν Λαγκάρντ προειδοποιεί την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι ίσως
διαθέτει λιγότερους από τρεις μήνες για να δώσει λύση στο πρόβλημα, για την
Ελλάδα μετά τις εκλογές, υπάρχει μόνον ένας δρόμος: να είναι παρούσα στις
εξελίξεις, να μη δώσει αφορμές, να μην αφήσει περιθώρια «ατυχήματος». Και
αμέσως μετά, με τις κομματικές σημαίες σε υποστολή και με κυβέρνηση όσο το
δυνατόν ευρύτερης αντιπροσώπευσης και κύρους, οφείλουμε ταχύτατα να
υλοποιήσουμε ένα εθνικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο.
Προφανώς,
εκτός από την ανεπάρκεια της πολιτικής ηγεσίας, η οικονομική συνταγή του
Μνημονίου, το μείγμα πολιτικής, η βία των προθεσμιών, οδήγησαν σε ένα αδιέξοδο,
καταστροφικό, καθοδικό σπιράλ ανατροφοδοτούμενης κρίσης.
Βεβαίως θα
υπάρξουν αλλαγές. Αλλά και χωρίς κανένα Μνημόνιο, χωρίς καμία υποχρέωση, ακόμη
και αν μας χαρίσουν το μισό μας χρέος, εφ’ όσον παραμείνουμε η Ελλάδα που
δανείζεται για να την κλέβουν οι επιτήδειοι, που χρεώνεται για να παράγει
«φούσκες», σε λίγα χρόνια πάλι ικέτες, εκ νέου επαίτες θα καταντήσουμε στις
αυλές των ισχυρών.
Με ευρώ ή
χωρίς, η Ελλάδα ή θα αλλάξει ταχύτατα ή θα χαθεί στην πιο σκοτεινή δίνη της
ιστορίας της. Τα παλιά κόμματα οφείλουν από τη Δευτέρα να πορευθούν με συστολή
και με συναίσθηση των αμαρτιών τους και τα καινούργια, με στοιχειώδη σοφία και
σεμνότητα ώστε να μην επαναληφθεί το έγκλημα. Αυτό έχει ανάγκη η χώρα,
ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της κάλπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου