Η πτώση της Ευρώπης

Συμβολές στην Ευρώπη και την Γερμανία να παραιτηθούν απο τις γεωπολιτικές τους βλέψεις. Που πάει ασορτί με τίς επιθέσεις που γίνονται τελευταία εναντίον του ευρώ και της Ευρωζώνης

"Europas Abstieg"

Μετάφραση : Εμμανουήλ Σαρίδης

Ένας εμπειρογνώμονας σε θέματα εξωτερικής πολιτικής προειδοποιεί για τους κινδύνους που ενέχουν οι προσπάθειες για την πρόληψη δια της βίας της αναφαινόμενης στον ορίζοντα γεωπολιτικής παρακμής της Ευρώπης. Η Ευρώπη βρίσκεται σήμερα σε μια «σχετική παρακμή», εξηγεί ο καθηγητής Δρ Eberhard Sandschneider στο german-foreign-policy.com. 

Λάθη πολιτικής, που γίνονται πάντα "μια τέτοια διαδικασία παρακμής", θα μπορούσαν "να οδηγήσουν  ανελέητα στην καταστροφή"." Ο Sandschneider, Otto-Wolff-διευθυντής του Ερευνητικού Ινστιτούτου της  Deutsche Gesellschaft für Auswärtige Politik - DGAP (Γερμανικής Εταιρείας Εξωτερικής Πολιτικής), κάνει αναφορά στα στρατηγικά έγγραφα από το Πεντάγωνο βιβλία, τα οποία αποκαλούν την ανερχόμενη Κίνα σαν την δεύτερη μεγαλύτερη «στρατιωτική πρόκληση» των Ηνωμένων Πολιτειών αμέσως μετά τη διεθνή τρομοκρατία. 

Είναι της γνώμης, ότι δεν θα έπρεπε να γίνουν προσπάθειες αποτροπής της σχετικής παρακμής με στρατιωτικά μέσα, αλλά, αντίθετα, μιας αποδοχής της με βάση την συνεργασία. Σε ένα βιβλίο του, που δημοσιεύθηκε πρόσφατα, υπερασπίζεται αυτή τη θέση του, υποστηρίζοντας μια γερμανική ηγεσία στην Ευρώπη. Το Βερολίνο δεν θα έπρεπε να αναζητήσει μια πρώτη θέση στον κόσμο, θα έπρεπε όμως να συνεχίσει να αναβαθμίζεται στρατιωτικά για να μπορεί να  επιβάλλει τα συμφέροντά του εάν είναι απαραίτητο και με τη βία. Όσον αφορά την  εσωτερική πολιτική, ο Sandschneider εξηγεί, ότι υπάρχουν ήδη σοβαρές αμφιβολίες για την  αποτελεσματικότητα του δημοκρατικού συστήματος: "Σιγά-σιγά ερχόμαστε εδώ στη  Γερμανία σε μια συζήτηση για τη δημοκρατία".

Η παρακμή της Ευρώπης

Οι θέσεις του Sandschneider συμφωνούν με την τρέχουσα συζήτηση σχετικά με  το πώς θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί η μετατόπιση της γεωπολιτικής ισορροπίας δυνάμεων.  Το φόντο είναι η  οικονομική άνοδος κυρίως της Κίνας, αλλά και της Ινδίας και της Βραζιλίας, που μακροπρόθεσμα σημαίνεί ότι θα αποδώσουν και μια σημαντική πολιτική επιρροή. Σε μια τέτοια περίπτωση οι ευρωπαϊκές  χώρες όπως και η Γερμανία θα περάσουν, σύμφωνα με διάφορες μελέτες, σε δεύτερη γραμμή. Πολλοί προοιονίζουν έναν «αιώνα του Ειρηνικού», που θα κυριαρχείται από τις Ηνωμένες  Πολιτείες και την Κίνα και τις συγκρούσεις μεταξύ τους. Η Ευρώπη, όπως λεγεται συχνά, ωθείται στο  περιθώριο της διεθνούς πολιτικής. [1]

 
Θέσπιση κανόνων α λα ευρωπαϊκά

Όπως γνωμοδοτεί ο Sandschneider στο πρόσφατα δημοσιευθέν βιβλίο του, οι αναδυόμενες αγορές, ιδίως η Κίνα αλλά και η Ινδία και η Βραζιλία, θα ζητήσουν "στο μέλλον το μερίδιό τους στον καθορισμό των διεθνών κανόνων". Αυτό είναι "απολύτως θεμιτό", η Δύση "δύσκολα να το εμποδίσειί": "Η γκρίνια δεν ωφελεί: Η εποχή, που η Δύση επέβαλε τους κανόνες της στον υπόλοιπο κόσμο, πέρασε ανεπιστρεπτεί". Πρέπει να βρεθούν "τρόποι συμπεριφοράς με τις ανερχόμενες δυνάμεις, ώστε να είναι δυνατή η συνεργασία μαζί τους και η επίλυση των προβλημάτων χωρίς μια μονομερή επιβολή συμφερόντων, που θα συνέπονται ιδιαίτερα συγκρουσιακές καταστάσεις". [2] "Η προθυμία, αφήσουμε ελεύθερη θέση", είναι εδω μια "αναγκαία προϋπόθεση". Και αυτό δεν σημαίνει "τίποτε άλλο, απο το να μοιραστούμε την ισχύ ή σε περιπτώσεις  
αμφιβολίας να την δώσουμε συνειδητά στον άλλο". Μια συνεταιριστική πολιτική, γράφει ο Sandschneider με το βλέμμα προς την ευρωπαϊκή επιθετικότητα εναντίον της Κίνας κατά τον 19ο και τις αρχές του 20ου Αιώνα, στην οποία είχε εμπλακεί η Γερμανική Αυτοκρατορία [3], δεν "οδηγεί απαραίτητα" στο "να συμπεριφέρονται και οι Κινέζοι μαζί τόσο άξεστα, όπως το κάναμε εμείς μαζί τους, στη θέσπιση κανόνων με βάση την ευρωπαϊκή πολιτική των κανονιοφόρων πλοίων". 

Παράδειγμα η Μεγάλη Βρεταννία

Οι προειδοποιήσεις του Sandschneider απευθύνονται κυρίως κατά της συγκρουσιακής πολιτικής των ΗΠΑ έναντι της Κίνας. "Το Πεντάγωνο", εξηγεί ο εμπειρογνώμονας της Κίνας, "έχει στο μεταξύ έτοιμα στρατηγικά σχέδια, στα οποία σαφέστατα προσδιορίζεται, ότι μία από τις μελλοντικές κύριες στρατιωτικές προκλήσεις των ΗΠΑ είναι η Κίνα". [4] Ωστόσο στο πλαίσιο των επικρατούντων "καθοδικών τάσεων" τέτοια πολιτικά λάθη θα μπορούσαν "να οδηγήσουν ανελέητα στην καταστροφή". Αυτός είναι ένας λόγος, γιατί η Ευρώπη πολιτικά και στρατηγικά θα πρέπει να χειραφετιθεί απο τις ΗΠΑ και επίσης, ακόμη και σε περίπτωση απώλειας ενός μέρους της ισχύος της, να ενισχύσει τις προσεγγίσεις συνεργασίας της. [5] Ως πρότυπο μιας επιτυχημένης "διαχείρισης καθόδου" αναφέρει ο Sandschneider την Μεγάλη Βρεταννία, "μια χώρα που στο παρελθόν ανήκε στις παγκόσμιες δυνάμεις, που της ανήκε μια αυτοκρατορία και τώρα, πάνω από σχεδόν 100 χρόνια, βιώνει μια συνεχής μείωση της διεθνούς σημασίας της" - "χωρίς μαζικές εσωτερικές αναταραχές, επαναστάσεις και  καταστροφές". Μια σχετική "απώλεια ευημερίας" δεν μπορεί βέβαια να αποφευχθεί: "Παγκόσμιοι πόλεμοι και ευημερία" όπως προείδε ο Gabor Steingart στο βιβλίο του, "θα υπάρξουν μόνο, όταν οι χορτάτοι δεν είναι διατεθειμένοι να μοιραστούν με τους πεινασμένους κάτι περισσότερο από ψίχουλα".  

Ιμπεριαλιστικές αξίες

Ο Sandschneider στρέφεται όχι μόνο εναντίον στρατιωτικών, αλλά και εναντίον επιθετικοτήτων της εξωτερικής πολιτικής της Δύσεως, που είναι συγκεκαλυμμένες υπο τον μανδύα των ανθρωπίνων  δικαιωμάτων. Επισημαίνει, ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα χρησιμοποιούνται συνήθως μόνο εναντίον αντιπάλων και ανταγωνιστών: "Η Δύση χειρίζεται τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Σαουδική Αραβία ή την Ινδία διαφορετικά απο ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις στην Κίνα και τη Ρωσία". Τα δυτικά κράτη λοιπόν "θα ήταν δύσκολο να αποφύγουν την κατηγορία, ότι σε θέματα αξιών χρησιμοποιούν δύο μέτρα και σταθμά, ειδικά σε θέματα αξιών ως βάση της πολιτικής τους". [6] Στα οποία προστίθενται και τα εγκλήματα της Δύσης στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. "Η αξιοπιστία των δυτικών πολιτικών αξιών στην Ασία, τη Λατινική Αμερική και σε μεγάλο μέρος της Αφρικής δεν υφίσταται πλέονί", δηλώνει ο Sandschneider. Αυτό είναι "το αποτέλεσμα της ευρωπαϊκής διπλοπροσωπίας". [7] Εδώ και πολύ καιρό, γράφει, "όχι μόνο στην Κίνα και την Ινδία, αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου, οι φωνές εκείνες αυξάνονται, που απαιτούν απο την Δύση να παύσει να πουλά ιμπεριαλισμό αξιών, πατρονάροντας έτσι τον υπόλοιπο κόσμο".

  

Πολιτική συμφερόντων

Ο διευθυντής του τμήματος Otto Wolff στο Ερευνητικό Ινστιτούτο DGAP συνδέει την υπεράσπισή του με μια βασική απόρριψη της αποκλειστικότητας των διατλαντικών δεσμών. "Στόχος πρέπει να είναι η στενή συνεργασία, χωρίς εξάρτηση". Να τεθούν οι σχέσεις με τις ΗΠΑ σε μία νεα βάση". [8] Σε μια Ευρώπη απεξαρτημένη από την Ουάσιγκτον, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία πρέπει να αναλάβει "μια υπεύθηνη ηγεσία", ακόμα και αν αυτό τον όρο "στη Γερμανία πολλοί, για ευνόητους ιστορικούς  λόγους" δεν θα ήθελαν να χρησιμοποιήσουν. Οι στρατιωτικές επεμβάσεις θα έπρεπε, ακόμη κι αν  το Βερολίνο δεχόταν την γεωπολιτική παρακμή του, "θα έπρεπε να παραμείνουν, λόγω αυξημένων παγκοσμίων συμφερόντων, αναπόσπαστο τμήμα της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής". Γι' αυτό θα πρέπει η Bundeswehr να εκπαιδευθεί και να αναβαθμιστεί ανάλογα. Ο Sandschneider προτείνει μια ανοιχτή πολιτική στο θέμα των αναγκών της Γερμανίας και της βιομηχανίας της την αντικατάσταση της αναπτυξιακής βοήθειας, που "συχνά ωραιοποιείται σαν μια αναπτυξιακή συνεργασία", απο μια "συνεπή πολιτική συμφερόντων". Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε η Γερμανία σε μακροπρόθεσμη βάση, να διατηρηθήσει στον κόσμο αν όχι την πρωτη, αλλά μια ευνοϊκή θέση.  

 
Μια συζήτηση για τη δημοκρατία
 

Όπως επιβεβαιώνει ο Sandschneider, στη συζήτηση για την μελλοντική  θέση της Γερμανίας στην παγκόσμια σκηνή ανήκει επίσης και "μια συζήτηση για τη Δημοκρατία." Η οποία επικεντρώνεται στο θέμα "εξεύρεσης αποτελεσματικών λύσεων και σε δημοκρατικά πολιτεύματα". Απέναντι σε αυξανόμενες απολυταρχίες, ο εμπειρογνώμονας του DGAP φαίνεται σκεπτικός: Θα πρέπει "πρώτα να  αποδείξουν, ότι είναι σε θέση να δημιουργήσουν μακροπρόθεσμα σταθερές πολιτικές δομές". Από την  άποψη αυτή είναι "γενικά σε χειρότερη θέση από τις δημοκρατίες". Για την επίκαιρη συζήτηση, ο Sandschneider εξηγεί: "Εαν οι δημοκρατίες δεν μπορούν μακροπρόθεσμα" να λύσουν αποτελεσματικά τα προβλήματα, "τότε θα βρεθούν υπό πίεση. (...) Ακόμη και οι δημοκρατίες μπορούν να αποτύχουν. Και για μας θα ήταν καλό, να μην δείχνουμε τον καθρέφτη μόνο στούς άλλους, αλλά μια φορά να τον γυρίζαμε για να δούμε και τον εαυτό μας μέσα". [9]  

   

Παρακαλούμε διαβάσετε επίσης τη συνέντευξη με τον καθηγητή Δρ Eberhard Sandschneider  και μια επισκόπηση του βιβλίου του.

Bitte lesen Sie auch unser Interview mit Prof. Dr. Eberhard Sandschneider und unsere Rezension seines Buches.

  

[1] Βλέπε και Europas Abstieg, Europas Abstieg (II) και Das bekannte Unbekannte
[2] Eberhard Sandschneider: Der erfolgreiche Abstieg Europas. Heute Macht abgeben, um morgen zu gewinnen, München 2011. Βλέπε και την επισκόπισή μας Rezension
[3] Βλέπε και Rezension: Mechthild Leutner, Klaus Mühlhahn (Hg.): Kolonialkrieg in China
[4] Βλέπε και Gestalten statt verhindern
[5], [6] Eberhard Sandschneider: Der erfolgreiche Abstieg Europas. Heute Macht abgeben, um morgen zu gewinnen, München 2011
[7] s. dazu Gestalten statt verhindern
[8] Eberhard Sandschneider: Der erfolgreiche Abstieg Europas. Heute Macht abgeben, um morgen zu gewinnen, München 2011
[9] Βλέπε και Gestalten statt verhindern

  

Πηγή : http://www.german-foreign-policy.com/de/fulltext/58192

Σημείωση

το Ερευνητικό Ινστιτούτο Deutsche Gesellschaft für Auswärtige Politik - DGAP (Γερμανική Εταιρεία Εξωτερικής Πολιτικής) είναι ένα αδελφάκι της Atlantik Brücke, μιας οργάνωσης για την προώθηση των σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας, στην πραγματικότητα όμως για την με κάθε τρόπο επιρροή των ΗΠΑ στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική της Γερμανίας. Ιδρύθηκε το 1952 απο το Council on Foreign Relations (CFR), ένα Think Tank της αμερικανικής κυβέρνησης και αποτελεί απο τότε το μακρύ χέρι της στη Γερμανία. Στούς ιδρυτές του CFR ανήκουν οι γνωστές τράπεζες των σπεκουλαδώρων Chase Manhattan (Rockefeller), Morgan Stanley, Brown Brothers Harriman (Bush), Goldman Sachs, Warburg, Federal Reserve καθώς και η CIA και οι Exxon και Pfizer.

Ε.Σ.

**Πηγή**

Related Posts :