ΜΠΑΦΟΜΕΤ ΟΠΩΣ ΜΩΑΜΕΘ;

Ο Ναϊτης Etienne de Troyes παραδέχτηκε απολογούμενος πως κατά τη διάρκεια της εισδοχής του είχε πράγματι δει ένα κεφάλι ιερό. Όταν έθεσε τη σχετική ερώτηση, του απάντησαν ότι ήταν το κεφάλι του πρώτου Διδασκάλου του τάγματος, του αδερφού Ούγου του Παγεν. Δεν αποκλείεται αυτό που είδε ο de Troyes να ήταν πράγματι μια λειψανοθήκη που περιείχε το κρανίο του πρώτου Διδασκάλου. Οι λεπτομέρειες που αφορούν όμως στη γενικότερη διακόσμηση της θήκης θυμίζουν αυτές που αναφέρονται στα Chansons de Geste σε σχέση με τη λατρεία της μορφής του Μωάμεθ, όπως υποτίθεται ότι αποδιδόταν από τους Μωαμεθανούς. Αυτά τα έμμετρα έπη ήταν εξαιρετικά δημοφιλή κατά το Μεσαίωνα και υμνούσαν ήρωες όπως ο Ρολάνδος(ή Ορλανδός).

Τα ίδια έπη χρεώνουν τους Μωαμεθανούς με φοβερές κατηγορίες αντίστοιχες με εκείνες που διατυπώθηκαν εναντίον των Καθαρών και των Ναϊτών: έφτυναν το σταυρό, πρόσβαλλαν το όνομα του Ιησού, αντάλλασαν ανήθικους ασπασμούς. Στη λαϊκη φαντασία της εποχής η ασέβεια απέναντι στο σταυρό συνδεόταν ευθέως με τους Μωαμεθανούς, οι οποίοι χάρη στις φοβερές ιστορίες που έφταναν από τους Αγίους τόπους είχαν μεταβληθεί σε ανθρωποφάγους μπαμπούλες. Πρέπει να γίνει κατανοητό πως στο μυαλό του μέσου Ευρωπαίου της εποχής δεν υπήρχε καμιά διαφορά μεταξύ περιοχών όπως η Μεσοποταμία, η Αίγυπτος, η Συρία ή η Βαγδάτη, αφού όλες συλλήβδην ανήκαν στην Outremer, τόποι ειδωλολατρών και φρικαλέων αλλοθρήσκων. Αυτού του είδους οι κατηγορίες, κοινές εναντίον των Ναϊτών, των Καθαρών, των κάθε είδους αιρετικών και των παγανιστών, συνοψίστηκαν κάτω από τη μορφή του τρομερότερου εχθρού της Εκκλησίας και των πιστών της, δηλαδή τη μορφή των Μωαμεθανών. Την προίκισαν με όλα τα αίσχη που θα μπορούσε να δικαιολογήσει το μένος και τον τρόμο που γεννούσε στις αφοσιωμένες χριστιανικές καρδιές και μόνο το άκουσμα του ονοματός τους.

Απο την άλλην πλευρά, οι Ναϊτες είχαν κατηγορηθεί επανειλημμένα, ακόμη και κατά την περίοδο της παντοδυναμίας τους, για συνεργασία με τους άπιστους, δίχως όμως να τολμήσει κανείς να διατυπώσει επίσημα μομφή. Είχαν σύρει, έλεγαν, τα ξίφη τους για να υπερασπιστούν άοπλους Μωαμεθανούς προσκυνητές στους Αγίους Τόπους όταν τους επιτέθηκαν Χριστιανοί. Σε άλλη περίπτωση ο Μεγάλος Μαγίστρος του Τάγματος, de Beaujeu, είχε κατηγορηθεί ευθέως για τις φυλικές σχέσεις που διατηρούσε με τον Σουλτάνο της Αιγύπτου, Καλαγούν. Η αυλή του Μαγίστρου, έλεγαν, ήταν μια αυλή Σουλτάνου, όχι Χριστιανού ηγέτη και ηγουμένου. Οί διαβολές αυτές υπέθαλπαν μια φήμη που δήθεν εξηγούσε ότι απο χάρη στη σχέση αυτή είχε αποκτήσει η ηγεσία του Τάγματος τις μυστικές γνώσεις που του πρόσφεραν πλούτο και δύναμη. Οι φήμες φούντωσαν από μια άλλη που μιλούσε για την υποτιθέμενη συνεργασία των Ναϊτων με το Ισμαηλιτικό Τάγμα των τρομερών Ασσασίνων.

Το τάγμα αυτό είχε ιδρυθεί στα μέσα του 11ου αιώνα από τον Σεϊχη Χασάν Σαμπάχ, τον μυθικό Γέρο του Βουνού, στο Ιράν, πάνω στο απόρθητο κάστρο του Αλαμούτ. Η θρυλική βιβλιοθήκη της αδελφότητας περι είχε μια εκπληκτική συλλογή που ενίσχυε τη φήμη της γνώσης και της δύναμης του Τάγματος. Τα έργα του Αριστοτέλη και των Νεοπλατωνιστών που έφτασαν στην Δύση μέσα απο τις μεταφράσεις τους στην αραβική γλώσσα είχαν βρει τη θέση τους εκεί. Ο ίδιος ο Μυστικισμός του Ισλάμ, του οποίου έκφραση αποτελούσαν οι Ασσασίνοι, στηριζόταν κατά πολύ στην αρχαιοελληνική και στη γνωστική παράδοση και είχε ενσωματώσει διδασκαλίες, άλλα και επιστημονικές γνώσεις που προέρχονταν από χώρες της Μεσοποταμίας και της Μεσογείου. Το τηλεσκόπιο, για παράδειγμα, που χρησιμοποιούσαν οι αξιωματούχοι των Ασσασίνων ήταν για τους Δυτικούς ένα απίστευτο, μαγικό όπλο.

Αυτό όμως που τους προκαλούσε τρόμο ήταν η απόλυτη και μέχρι αυτοθυσίας υπακοή των μελών του Τάγματος των Ασσασίνων στις εντολές των Σαμπάχ. Ο εχθρός τους δολοφονούνταν στο φώς της ημέρας και μπροστά στους φρουρούς του με μαχαίρι από τον μυστικό απεσταλμένο του Γέρου του Βουνού. Μετά από την πράξη του, ο δράστης παρέμενε στον τόπο του εγκλήματος περιμένοντας με στωικότητα την αναπόφευκτη τιμωρία και διακηρύσσοντας με τη στάση του την πίστη του στην ιερότητα των αποφάσεων του Ταγματός τους. Αυτό που τρόμαζε όλους τους ηγέτες, Χριστιανούς και Μωαμεθανούς, ήταν το ότι ο δολοφόνος προερχόταν τις περισσότερες φορές από στενό κύκλο των έμπιστων συνεργατών του θύματος. Κανένας ηγέτης δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει ποιος υπήκοός του είναι Ασσασινός και κανένα μέτρο ασφαλείας δεν φαινόταν ικανό να προσφέρει απόλυτη προστασία. Απο το φημισμένο όνομα των Ασσασίνων έχει περάσει στο δυτικό λεξιλόγιο η λέξη assassin που σημαίνει δολοφόνος τρομοκράτης.

Το τάγμα των Ασσσίνων είχε δομή παρόμοια με το Ναϊτικο Τάγμα και τον ίδιο χρωματικό συμβολισμό στη στολή των μελών του, ένα λευκό χιτώνα με κόκκινο το χαρακτηριστικό σύμβολο. Το περιέβαλλε επίσης ανάλογος θρύλος για το εσωτερικό μυστικό που διαφύλλασσαν. Στα αραβικά, το όνομα assassine ετυμολογειται απο το assassine, πληθυντικό της λέξης assas κσι σημαίνει φρουρός ή φύλακας. Φύλακες, λοιπόν, ενός μυστικού σ’ ένα απρόσιτο κάστρο, κέντρο γνώσης και επιστήμης στα βάθη της Ανατολής, ένας μύθος που θα υιοθετηθεί αυτούσιος αργότερα από τους Δυτικούς και θα ενσωματωθεί στους θρύλους που θέλουν τους εκλεκτούς Ναιτες φρουρούς του Ιερού Δισκοπότηρου σε κάποιο άλλο επίσης απρόσιτο κάστρο, το κάστρο του Ιερέα Ιωάννη, και -γιατί όχι;- στη μυθική Σαμπάλα για την οποία πλάστηκαν πολλές ιστορίες μέσα στον 20^ο αιώνα. Η κατηγορία, επομένως, για τη συνεργασία των Ναϊτών με τους αποτρόπαιους εχθρούς των Χριστιανών, τους Μωαμεθανούς, υπέβοσκε. Δεν έμενε παρά να διατυπωθεί.

Και αυτό έκαναν οι Ιεροεξεταστές με το επίσημο κατηγορητήριο που συντάχτηκε στις 12 Αυγούστου 1308: οι εγωιστές ξιπασμένοι Ιππότες του Ναού είχαν προδώσει την πίστη τους συνεγραζόμενοι με τους Μωαμεθανούς. Προς θεμελίωση αυτής της κατηγορίας χρησιμοποιούνται και πολλά επιπλέον αποδεικτικά στοιχεία από την Ιερά Εξέταση. Για παράδειγμα, μια άλλη κατηγορία εναντίον των Ναϊτών είναι η εξής: θέμα, ότι περιέβαλλαν ή άγγιζαν το κεφάλι του προαναφερθέντος ειδώλου με μικρά κορδόνια, τα οποία φορούσαν γύρω τους, κάτω από το πουκάμισό τους, κατάσαρκα. Θέμα, ότι κατά την εισδοχή τους τα προαναφερθέντα μικρά κορδόνια ή κομμάτια αυτών δίνονταν στον καθένα από τους αδελφούς.

Είδαμε ήδη ότι το κορδόνι που οι περισσότεροι απολογούμενοι Ναϊτες φορούσαν γύρω απο τον λαιμό ή τη μέση τους, τους συνδέει με τους Κοθαρούς, αλλά και τους Γνωστικούς είχαν έρθει από τη Μωαμεθανική Αίγυπτο. Σ’ ένα δημοφιλές κείμενο που εκδόθηκε από το αβαείο του Saint-Denis και που έγινε γνωστό ως Les Grandes Chroniques de France αναφέρονται έντεκα από τις κατηγόριες εναντίον των Ναϊτων, με αξιοσημείωτες μάλιστα προσθήκες στις αρχικές. Σε μια από αυτές, το περίφημο κορδόνι που φορούσαν συνήθως σαν ζώνη παρουσιάζεται ως απόδειξη που επιβεβαιώνει τη συνεργασία των Ναϊτων με τους Μωαμεθανούς, ενώ το 17ο άρθρο των μυστικών κανόνων συνεπικουρεί περαιτέρω. Οι κατηγορίες προσθέτουν λοιπόν ότι η λέξη Μπαφομέτ ήταν μια ονομασία του Μωάμεθ, καθώς το ότι, σύμφωνα με τους μυστικούς κανόνες του Τάγματος, «Η τρίτη προσευχή είναι του Μπαφομέτ, αυτή που χρησιμοποιείτε στην αρχή του Κορανίου και που είναι γνωστή…». Άλλωστε, η ίδια η τελετουργική δομή των Ναϊτων το βεβαιώνει. Η πρώτη σεβάσμια μορφή για τον νεόφυτο είναι ο Μωυσής, η δεύτερη ο Ιησούς, η τρίτη ο Μπαφομέτ με το ιερό βιβλίο του, το Κοράνι, ο οποίος δεν μπορεί να είναι άλλος απο τον Μωάμεθ.

Μήπως όμως η τρίμορφη εικόνα που συνδυάζει τρεις σεβάσμιες ανδρικές μορφές δεν είναι παρά μια σύνθεση των ιερών μορφών του Μωυσή, του Ιησού και του Μωάμεθ σ’ ένα σώμα; Στο κάτω-κάτω αυτοί οι τρεις υπήρξαν οι ιδρυτές των τριών θρησκειών που προήλθαν από κοινό πατέρα, Αβραάμ. Οι θρησκείες που αυτοί καθιέρωσαν κυριαρχούσαν σε κάθε γωνιά του τότε γνωστού κόσμου, Ευρώπης, Αφρικής και Ασίας. Ενα τάγμα που είχε εξαπλωθεί που δρούσε στα εδάφη αυτά μπορούσε να κατανοήσει όσα έφερναν κοντά διαφορετικούς λαούςκαι να μειώσουν τα πάθη που γεννά η άγνοια και η πρόληψη. Αυτή την οικουμενικότητα επιβεβαίωνε ο μυητής με τη φράση «Ένας Κύριος, μια Πίστη, ένα Βάπτισμα, ένας Θεός πατέρας όλων».

Δεν αποκλείεται, λοιπόν, οι Ναϊτες να αναφέρονταν στον Μωάμεθ με τρόπο, ώστε να μη γίνεται αντιληπτό από τους αμύητους το απόκρυφο νόημα των πεποιθήσεών τους, γι’ αυτό και τον ονόμαζαν «Μπαφομέτ» χρησιμοποιώντας τη διάλεκτο του τόπου που έθρεψε τους Καθαρούς, που έδωσε Μεγάλους Μαγίστρους και τον Roncelin du Fos. Λέξεις διαλέκτων που οι Ναίτες έμαθαν στα ταξίδια τους υιοθετήθηκαν και μετατράπηκαν σε κωδικές ή ιερές λέξεις. Αρκετοί αδελφοί ομολόγησαν απολογούμενοι ότι το επίμαχο είδωλο, ο «Μπαφομέτ», ονομαζόταν και «Yalla», λέξη που δεν κρύβει την αραβική προέλευση της και μπορεί κάλλιστα να είναι παραφθορά της φράσης «Yah Allah», «Δοξασμένος ο Θεός», η φράση που σύμφωνα με το «Regle des Freres Consoles» αναφωνούσαν οι αδελφοί που είχαν λάβει το Consolamentum. Οι αιρέσεις της Ανατολής είχαν περιβάλλει το Νεοπλατωνισμό και τις δοξασίες των Γνωστικών με μωαμεθανικό ένδυμα. Οι προερχόμενοι από την «καθαρή» Προβηγκία Ναίτες, ζώντας κοντά στους Σαρακηνούς, αναγνώρισαν και υιοθέτησαν στοιχεία που αποτελούσαν μια δική τους, απόκρυφη πίστη.

ΠΗΓΗ : ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΕΟΕ ΙΟΥΛΙΟΣ ΒΕΡΝ

Related Posts :