Κίτρινη... απελευθέρωση;
Το δικαίωμα της απεργίας των ιδιοκτητών ταξί είναι απόλυτα κατοχυρωμένο σε μια δημοκρατία. Δεν έχουν όμως κανένα δικαίωμα να θέσουν σε καθεστώς πολιορκίας λιμάνια, αεροδρόμια και να καταφέρουν ισχυρό πλήγμα στην "καρδιά του ελληνικού τουρισμού" σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο για τη χώρα, μεσούσης της τουριστικής περιόδου, όταν ένα από τα λίγα "στηρίγματά μας" αυτή την περίοδο είναι ο τουρισμός.
Μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, αποδοκιμάζοντας την κυβέρνηση και τους αρμόδιους υπουργούς, μ' ένα όμως όριο : την τήρηση των νόμων και το συμφέρον της χώρας.
Δυστυχώς το υπερέβησαν με απαράδεκτο τρόπο... Από την άλλη μεριά, είναι η "διγλωσσία" της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από τη μία στελέχη της τους "παρακινούν" σε τέτοιου τύπου αντιδράσεις (για να μην πω ότι συμμετέχουν και στην οργάνωσή τους), ενώ από την άλλη, επισήμως, καλούν τους ιδιοκτήτες ταξί να... "επιδείξουν στάση ευθύνης"! Άφησα τελευταίες -γιατί από πλευράς ουσίας είναι και οι πιο κρίσιμες- τις παλινωδίες της κυβέρνησης.
Ο Ρέππας, μετά από διαβουλεύσεις με τους ιδιοκτήτες ταξί, είχε βρει μια συμβιβαστική λύση και, όπως λέει, ετοίμαζε ένα Προεδρικό Διάταγμα που βασιζόταν στο ευρωπαϊκό μοντέλο (αριθμός ταξί ανά 1.000 κατοίκους) και είχε εξασφαλίσει τη συγκατάθεση της τρόικας. Επίσης ελάμβανε υπόψη κυκλοφοριακά και περιβαλλοντικά κριτήρια, τόσο κρίσιμα για τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Από την άλλη μεριά, η διαφάνεια και η ορθολογικοποίηση του συστήματος απόκτησης άδειας ταξί, με βάση το τι επικρατεί στην Ευρώπη, είναι αυτονόητη προϋπόθεση.
Εν πάση περιπτώσει, ο νέος υπουργός, ο κ. Ραγκούσης, "πετάει στον κάλαθο των αχρήστων" τη συμφωνημένη κυβερνητική πολιτική Ρέππα και εξαγγέλλει μια "νέα και πραγματική απελευθέρωση της αγοράς ταξί".
Μπορεί να το κάνει αυτό; Ασφαλώς μπορεί και έχει δικαίωμα να το κάνει ως υπουργός, αν πιστεύει ότι αυτό είναι καλύτερο για τη χώρα.
Βεβαίως υπάρχουν ορισμένα θέματα. Η "συνεννόηση", ο "συντονισμός" και η "συνέχεια" της κυβερνητικής πολιτικής. Υπάρχει επιεικώς χάσμα...
Το μεγαλύτερο όμως θέμα είναι άλλο: εξαγγέλλεται μια νέα πολιτική απελευθέρωσης χωρίς να γνωρίζουμε το ακριβές περιεχόμενό της, τις προϋποθέσεις και τα όριά της. Θα υπάρχουν περιβαλλοντικά κριτήρια; Θα υπάρχουν κυκλοφοριακά κριτήρια; Πόσα "ταξί" χωράει και αντέχει λ.χ. η Αθήνα; Θα απελευθερωθεί το κόμιστρο; Και τι σημαίνει ακριβώς αυτό όταν τα ταξί ασκούν μία κατά παραχώρηση δημόσια υπηρεσία; Διαφορετικά τι "ανταγωνισμός" δημιουργείται που να δικαιολογεί τέτοιας έκτασης απελευθέρωση; Τα ερωτήματα είναι πολλά. Επικρατεί σύγχυση. Και η "σύγχυση" είναι το πιο κατάλληλο έδαφος για να αναπτυχθούν τα χειρότερα κοινωνικά ανακλαστικά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου