Στην Πλατεία Βικτωρίας οι κάτοικοι αναζητούν την Αστυνομία, θυμωμένοι για τα όσα τους συμβαίνουν, ειδικά μετά την άγρια δολοφονία του 44χρονου για μία κάμερα.
Είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα, η κοινή γνώμη είναι ανάστατη από τον ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου ενός διαδηλωτή από τους άνδρες των ΜΑΤ.
Στο τέλος μιας ειρηνικής (και όχι τόσο μεγάλης όσο προηγούμενες) διαδήλωσης, τα γνωστά αγανακτισμένα παιδιά με κράνη και λοστούς περιμένουν. Όταν αρχίζει το σπάσιμο, που θυμίζει ένα σκηνικό Marfin, προσπαθούν να τους σταματήσουν κάποιοι από τους διαδηλωτές οι οποίοι με τη σειρά τους δέχονται την επίθεση των ΜΑΤ. Η Αθήνα δεν κάηκε μεν, η αγωνία όμως είναι μεγάλη για τα όσα μπορεί να συμβούν.
Η Αστυνομία είναι και πάλι το επίκεντρο της αντιπαράθεσης, αν και το πρόβλημα δεν είναι κυρίως αστυνομικό. Θέλουμε την αστυνομία ή όχι; Είναι φασιστοειδή σε συνεργασία με προβοκάτορες ή τα παιδιά που θα επιβάλλουν την τάξη;
Η πολιτεία είναι διχασμένη, η κοινωνία είναι θολωμένη, διαφορετικές ομάδες ζητούν τα εντελώς διαφορετικά πράγματα.
Τα πάντα κινούνται μέσα σ’ ένα χυλό διαφορετικών αιτημάτων, προσδοκιών, απόψεων, θεωριών συνωμοσίας, και πάνω απ’ όλα φόβου και αγανάκτησης.
Κυβέρνηση, πολιτικά κόμματα, διανόηση, συνδικαλιστές, αδυνατούν να συνθέσουν, να ελέγξουν, να στρέψουν τα πράγματα προς μία κατεύθυνση. Την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι απολύονται και επιχειρήσεις κλείνουν, την ώρα που η χώρα παρακαλά για νέα δανεικά, οι εργαζόμενοι στους δημόσιους παιδικούς σταθμούς δηλώνουν ότι δεν μπορούν να εργάζονται 40 ώρες τη βδομάδα όπως επιβάλλει ο νέος κανονισμός. Την ώρα που οι συνδικαλιστικές δευτεροβάθμιες οργανώσεις οργανώνουν διαδηλώσεις, τη μία μετά την άλλη, ο ιδιωτικός τομέας εργάζεται, προσδοκώντας ότι δεν θα χάσουν τη δουλειά τους και άλλοι εργαζόμενοι.
Η κυβέρνηση και η τρόικα επιβάλλουν επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις εργασίας, τις οποίες όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι αποδέχονται (μη έχοντας πλέον αντοχές και τρόπους αντίδρασης). Την ίδια ώρα οι συνδικαλιστικές οργανώσεις κατηγορούν εμμέσως τους εργαζόμενους που υποκύπτουν. Η Ελλάδα είναι ακίνητη, γιατί στην πραγματικότητα ο καθένας προσπαθεί να σπρώξει την ίδια μπάλα προς μια διαφορετική κατεύθυνση.
Η Ελλάδα είναι διχασμένη, τα μικρά ή μεγαλύτερα τραγικά ή μη γεγονότα δείχνουν ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, το πρόβλημα δεν είναι μόνο τα χρήματα. Είναι μια κρίση συνολική, μια κρίση προσανατολισμού.
Είναι μια κρίση πολιτική και το τραγικό είναι πως δεν φαίνεται ότι η πολιτική μπορεί να ελέγξει την κατάσταση. Αυτή η συγκεκριμένη πολιτική (και οι πολιτικοί) που μας έφερε εδώ είναι μέρος του προβλήματος. Διχάζει ακόμα περισσότερο την πόλη και την πολιτεία.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ+13
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου